"شهید محمد علی مبارک"1

تنها و گمنام آمد و حالا بعد از سه سال گمنامی و سی سال بی نشانی ، با مادرو پدر ، با نام و با نشان می رود.
از شهرمان از کنارمان و از ...
اما در دلهایمان تا ابد می ماند.
وقتی مزارش زیارتگاه مردمی غریب در قم شد ، وقتی اهل قم دل به او سپردند و دل خوش به مزارش ، کسی گمان نمی کرد روزی ما را تنها بگذارد و برود.
برود تا در زادگاهش مادرش را آرام کند . تا مادر را از چشم به در دوختن و انتظار رها کند.
تا پس از سی سال در کنار همسرش باشد. راستی سی سال به انتظار مردی نشستن افسانه نبود؟!
چه افسانه ها که زنان خاکمان و مردان دیارمان به حقیقت تبدیلش کردند.
"شهید محمد علی مبارک" تنها شهید گمنام " پردیسان قم ، بعد از سی سال شناسایی شد و به بی قراری یک عمر پایان داد.
از کراماتش شنیده ام و از بی چشم داشت  حاجت روا کردنش... راز این شهید سر به مهر بود و اردت قلبی به او هر روز در شهر بیشتر می شد. دو ماهی بود می خواستم به زیارتش بروم.
تا اینکه خبر آمد شناسایی شده و می خواهد به زادگاهش باز گردد... هول کرده بودم ...نکند من به زیارتش نرسم.
اما عنایتش شامل حالم شد و درست با مادرش برای اولین بار زائرش شدم. من زودتر رسیدم. همه چیز خبر از اتفاقی میداد. "محمد علی " مهمان داشت و بعد سی سال چون فرمانده ای ایستاده بود و سربازانش آماده رقم زدن این اتفاق. هر کس کاری انجام می داد. فرشها پهن می شد. معبری آماده ورود مهمانان او می شد. از کنار خیابان تا مقر فرماندهی او...
فرماندهی بر دلها...
یکی شربت آماده می کرد و دیگری صوت را تنظیم می کرد.. چند غرفه در کنار مزار با چادرهای برزنتی که یادآور هشت سال ایثار بود شده بودند نمایشگاه...
دو سه نفری بنر تصویر شهید را نصب می کردند. کنار ستون سایه ای پیدا می کنم و می نشینم...قرآن می خوانم و با نوای "شهید گمنام" اشک می ریزم...

                                                                                                                                                                                   ادامه دارد